ฉันเคยตีค่าความสำคัญในตัวเอง
ในสายตาของคนที่ฉันคิดว่าเขาเป็นเพื่อนที่ดี
ที่พิเศษกว่าเพื่อนคนอื่น สูงเกินความเป็นจริง เข้าขั้นหลอกตัวเอง!!
แต่แล้วก็มีเหตุการณ์เข้ามาสอนให้ฉันต้องยอมรับ "ค่าที่คนอื่นตีให้"
แต่นั่นไม่ได้ทำให้ฉันเปลี่ยนตัวตนที่ฉันเป็น
ความดีท่ฉันมี และความจริงใจที่ฉันให้
เพียงแต่มันทำให้ฉันหยุดนิ่ง จากสิ่งเหล่านั้น
ให้คนอื่นวิ่งมาหา ไม่ใช่ฉันวิ่งเข้าไปหาเพื่อให้เห็นฉันเป็นคนดี
ฉันมักคิดว่า ความจริงใจที่ฉันมีให้นั้น ดีแล้ว เยี่ยมแล้ว
และเขาก็อยากได้
มีเพื่อนดีๆสมัยเด็กๆ บอกว่า
หากใครสักคนเห็นความสำคัญของเรา เขาจะไม่ปล่อยให้เราเข้าใจผิดเกินข้ามคืน
ถ้าเขาไม่อยากเสียเราไป และถ้าเราดีพอที่เขาไม่อยากให้เราเข้าใจเขาผิด
เหตุการณ์นั้นสอนให้ฉันรู้ว่า บางทีเราต้องยอมรับให้ได้ว่า ความสำคัญเราอยู่ที่ตรงไหน?
ในความรู้สึกของคนคนหนึ่ง อย่าเพ้อเจ้อ คิดไปเองว่าเราสำคัญ
แล้วในที่สุด คนที่เจ็บคือเราเอง ที่คาดหวังว่าเราสำคัญเท่าๆกับที่เขาสำคัญสำหรับเรา
พึงสังวรณ์ตัวเองไว้ว่า ค่าของเราในสายตาเขาอยู่ที่ตรงไหน?นั่นควรจะพอให้รู้สึกละอายใจ
มากกว่าการลุกมาตีโพยตีพายกับเขาว่า
ทำไมให้ความสำคัญกับฉันน้อยกว่าที่ฉันให้เธอ
ถึงเวลาหรือยัง..ที่บางทีต้องอยู่นิ่งๆดูว่า
คนรอบข้างให้ความสำคัญกับคุณอย่างไร
ปละเห็นอย่างที่มันเป็น ไม่ใช่เห็นอย่างที่เราอยากเห็น
