อย่าเอาชีวิตเราไปฝากไว้กับใคร เพราะจริง ๆ แล้วไม่มีใคร จะรักเราได้มากกว่าตัวเราเอง
มีแฟนแล้วยังอยากจะมีเรา แล้วคิดเหรอว่าถ้ามีเราแล้ว จะไม่อยากมีใครอีก
ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น ... บางครั้ง ก็ใช้ไม่ได้กับความรัก
เชื่อเถอะว่า การเป็นคนดีที่เขาไม่ยอมรับ ยังดีกว่าเป็นคนเลวที่ใครไม่ยอมรับ ดูแลตัวเองดี ๆ แล้วสักวันคนดี ๆ จะมาดูแลเราเอง
คุณค่าในตัวเรา ไม่ได้วัดจากสายตาใคร ที่ไม่รักเรา
ความพลัดพรากแม้จะเป็นความทุกข์ แต่การยึดติดของเราต่างหาก ที่เป็นเหตุแห่งทุกข์ยิ่งกว่า
ระยะทางไม่สำคัญมากมาย ถ้าใจสองใจ ยังหนักแน่นพอ
อย่ารอให้เขาจากไป แล้วจึงเข้าใจว่ารักกัน
บางครั้งกำลังใจ นอกจากจะมีไว้ให้ใคร ก็ต้องเผื่อไว้เพื่อตัวเอง
คนหนึ่งพร้อมจะโกหกทุกเมื่อ แต่อีกคนก็พร้อมที่จะเชื่อทุกครั้ง
ถ้าคุณโกหกใครได้สำเร็จอย่าคิดว่าคนที่คุณโกหกนั้นโง่เขลา แต่ให้รู้ไว้ว่าใครคนนั้นคงไว้วางใจในตัวคุณมาก มากกว่าที่คุณสมควรจะได้รับ
บางครั้งความรัก ทำให้เราเลือกที่จะเจ็บต่อ เพราะกลัวว่าถ้าหยุดเมื่อไหร่ มันจะเจ็บมากกว่า
ทฤษฎีการรอคอยมีอยู่ 2 แบบ คือ เขาให้ความหวังเรา กับ เราให้ความหวังตัวเอง
การพูดลอย ๆ มักจะมีความจริงเกินครึ่งเสมอ
วิธีทำให้ความทุกข์ในอดีตเบาบางลง คือพยายามทำความเข้าใจด้วยสติว่ามัน "ได้ผ่านไปแล้ว"
กับคนบางคน การไม่ได้เขามาอาจจะเป็นเรื่องดี แม้วันนี้จะยังไม่รู้สึกก็ตาม ..
คนเราหายใจได้ ไม่ได้ไร้ความรู้สึก ทุกคนมีสิทธิ์โหยหาสิ่งที่ดีที่สุด ไม่มีใครเป็นของตายของใคร..
ถ้ายังรักกันอยู่จริง การนอกใจคนที่เราบอกว่ารัก จะไม่มีทางเกิดขึ้นได้
ความรัก แตกต่างจากเกมกีฬาตรงที่ ตัวสำรอง มักจะเหนื่อยกว่าตัวจริง
อย่าเรียกร้องความ "เข้าใจ" ตราบใดที่เราเอง ก็ไม่ได้ "ใส่ใจ" เขามากพอ ..
บางคนหาคนที่รักเดียวใจเดียวเจอ แต่ไม่ยอมเก็บเอาไว้ซะงั้น
เรามักจะเลือกความพอใจ มากกว่าจะเลือกความพอดี ทั้งที่เราต้องการอย่างหลังมากกว่า
สิ่งที่มีเจ้าของ แค่คิดครอบครอง ก็ผิดแล้ว
ถ้าความรักสอนให้รู้จัก "น้ำตา" .. แล้วเมื่อไหร่ "เวลา" .. จะสอนให้รู้จักคุณค่า ของ "คนที่รอ"
บางครั้งคนรักกัน ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันเสมอไป
การรอคอยอะไรบางอย่าง..มักทำให้เวลาเดินช้าลง..
บางคนคบไว้เยอะ ๆ เพื่อควานหาคนจริงใจ เราจะได้ไหม ในเมื่อความจริงใจเรายังให้ใครไม่ได้สักคน
ได้ยินคำเลว ๆ จากคนที่รัก ดีกว่าได้ยินคำว่ารักจากคนเลว ๆ
อย่าคบฉัน .. เพื่อ "คั่นเวลา" เพราะฉันไม่อยากมีค่า .. แค่เวลาเธอ "ไม่มีใคร"
รัก คือ "ความอยากให้" แต่ หลง คือ "ความอยากได้"
คนหมดใจ ต่อให้ไม่บอก ก็ดูออกไม่ยาก
การเปลี่ยนแฟนบ่อย ๆ ไม่ใช่สถิติที่น่าภูมิใจ เพราะมันพอเดาได้ถึงความไม่หนักแน่นของจิตใจ
ความสุขไม่ได้อยู่ที่ว่าเรามีอะไร แต่อยู่ที่เรารู้สึกยังไงกับสิ่งที่เรามี
เขาไม่รักก็เศร้าแล้ว แต่ไม่รักตัวเองนี่สิ เศร้ากว่า
คนง้อก่อนอาจไม่ใช่คนผิด แค่คิดได้ก่อนว่า อะไรสำคัญกว่าโทษกันว่าใครผิดใครถูก
ความรักเป็นสิ่งสวยงามเสมอ แม้ในบางครั้งอาจผิดที่ผิดเวลา แต่สิ่งเดียวที่ไม่เคยผิด คือ การที่เราได้รักใครสักคน
เราเป็นของตายที่ให้อภัยง่าย เลยโดนทำร้ายจิตใจอยู่เรื่อย ๆ หรือเปล่า
ความรัก เกิดจากคน 2 คน แต่ความเหมาะสม มักมีสังคมเข้ามาเกี่ยวข้อง
เวลาจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น....และวันหนึ่ง เราคงสามารถคิดถึงเค้าได้โดยที่เราไม่เจ็บปวด
